Marilou van de sekstelefoon,  als dat een opdracht voor een tekst was dan zou ik er nooit aan beginnen. Wannes Van de Velde schudt het moeiteloos uit zijn mouw. In café Breugel snijdt de jukebox door het doedelzakkenleer, is een zin die geen enkele stamgast van de kroeg in kwestie kan bedenken. Wannes maakt er muziek van. Je t’aimerai jusqu’à altijd is van André Bialek. Wannes vertaalt het ‘en bilingue’. Is Vlaanderen luttel, zij villa’s zijn groot, Geert Van Istendael had het kunnen schrijven. Wannes laat het swingen. Ik ben in geen jaren naar een voetbalmatch geweest, Jan Wauters had het kunnen bedenken. Wannes maakt er een vers van. Mijn hart heb ik gestoken in ‘t gevang van mijne geest, jaren geleden werd ik hier tevreden ongelukkig van. Wannes herneemt het met de frisheid van een enkel in jaren ouder geworden kind.
Zo kan ik uit de teksten van Wannes op deze CD nog wel enkele pareltjes citeren. Wannes formuleert alsof een eigen leger goden zijn gedachten en zijn pennen vasthoudt. Die goden zijn er al lang niet meer. Hij doet het allemaal zelf. Daar ben ik af en toe mateloos jaloers op.
P.S. Mag ik overigens ook uw aandacht vestigen op de vermakelijke revue-nummers, de smakelijke genrestukjes, de gebalde poëzie en de parels van Walter Heynen.