‘Wannes heeft mij twee vooroordelen armer gemaakt. Tot voor de felle blondbaard mijn subjectieve wereld binnentrok en er een keel opzette, veegde ik folkore op één hoop met de artistieke uitspattingen van aderverkalkte nationalisten. Folklore, dacht ik, bedrijf je met een riek in de hand en Scherpenheuvel aan de einder.
En dialect was voor mij Nederlands met modderspatten op.
Sinds Wannes Van de Velde en zijn kompanen mij in hun ban houden, bijt ik in dialect als in een verboden vrucht en doe ik mijn steek af voor de anonieme straatzangers van vorige eeuw, de achterbuurt-chansonniers, de riool-minstrelen.
Wie voor deze rauwe gouden grammofoonplaat, voedingsbodem van het moderne chanson, zijn schouders ophaalt, heeft het temperament van een drogen haring.
Wannes heeft mij twee vooroordelen armer gemaakt. Daar ben ik niet zo gelukkig mee.
Wat begin je in deze wereld zonder vooroordelen?’

(mei 1966) Johan Anthierens