‘Hier is hem terug’, zingt Wannes. Zijn bloed was moe en hij moest wel zwijgen, de ronde klank van volle longen was niet meer te horen. Maar hij is terug, de zanger met zijn stem en zijn verhaal. En wij zijn heel blij en opgelucht. Wij, dat betekent iedereen - jong oud - die houdt van Wannes, van de zanger en zijn verhaal, en van de mens Wannes. En wij, dat is veel volk en enthousiast volk, getuige het minutenlange applaus dat Wannes mocht in ontvangst nemen op  0110 in Antwerpen. Deze nieuwe cd is dan ook bijzonder welkom, want wie maakt er betere liedjes dan Wannes.
Wannes is als het ware organisch gegroeid uit de traditie. Wat vandaag traditioneel genoemd wordt is ook ooit door iemand gemaakt, maar is anoniem blijven voortleven. Ook vroeger waren er individu’s die op lokaal vlak bekend waren omdat zij spits konden inspelen op de actualiteit of in een poëtische stijl hun gevoelens wisten te uiten. De beste van hun liedjes bleven voortleven, zij het in anonimiteit. Wannes weet die oude meesters beter te appreciëren dan gelijk wie, misschien omdat hij zelf een hedendaagse meester in zijn vak is. Elk lied is een pareltje dat moet gehoord worden, maar dat ook mag gelezen worden. Hij kan snijdend streng zijn voor cynische machthebbers of voor hen die hun kleingeestige mentaliteit willen opdringen. Maar hij laat zich ook kennen als heel poëtisch en gevoelig. Een muzikale Don Quichot, zoals hij ironisch zingt over zichzelf. Hij kijkt naar de wereld en naar het leven en ziet niet alleen ellende en verzuring waartegen hij terecht fulmineert. Hij ontwaart ook de poëzie in dagelijkse dingen, landschappen, stadsgezichten, tafereeltjes. Ook in die aspecten die niet meteen beantwoorden aan de doorsnee esthetiek, weemoedige resten van vergane glorie, de armste wijken in een stad, stille beelden waar anderen aan voorbijgaan. Wannes herinnert er ons aan dat we beter moeten kijken, verder moeten denken en intenser moeten leven. Maar hij preekt niet, hij zingt zijn liedjes en ze zijn heerlijk om naar te luisteren.

"Toen, op het einde van het mythische jaar tweeduizend, het lot (ik wil het geen noodlot noemen) leek te hebben beslist dat het nu maar eens uit moest zijn met de schone liedjes, heb ik er ernstig over gedacht mijn lier voorgoed in de wilgen te hangen. Was veertig jaar zingen niet genoeg geweest?

Maar de roep van het podium liet me niet met rust, en toen me schoorvoetend werd gevraagd of ik in de eerste maanden van 2006 misschien weer eens een tourneetje zou willen maken, heb ik ja gezegd.

Langzaam aan, naarmate de repetities met mijn collega’s vorm aannamen en steeds meer sfeer verwierven, drong ik opnieuw door in een wereld die wispelturige demonen me hadden willen ontzeggen. Ik nam revanche, waagde de sprong zonder vangnet die je neemt wanneer voor de honderdste of de duizendste keer de zaallichten doven. Ik deed dat niet alleen: mijn kompanen sleurden me mee in wat uiteindelijk ‘In de Maat van de Seizoenen’ is geworden, ons nieuwe programma, waarin we, op een natuurlijke manier, onvermoede mogelijkheden konden aanboren en nieuwe wegen bewandelen.

We hebben gespeeld en gezongen voor volle zalen, kregen zodanig positieve, bijwijlen jubelende pers, dat het me soms beduusd maakte. Maar het signaal was duidelijk: we genoten het volle vertrouwen van het publiek, en dat hebben we dankbaar beantwoord, iedere avond weer als voor de eerste keer. Zo werd ‘In de Maat van de Seizoenen’ een lonende ervaring, een ‘schoon stuk werk’.

Toen me, in de loop van de tournee, werd gevraagd of ik ook in 2007 misschien zo’n tourneetje wilde maken, heb ik maar weer ja gezegd. In 2007, het jaar waarin ik zeventig word!

En hier zijn we dus terug, ‘hier zijn we terug met onze moed en onze’ twee handen’, met onze bas, onze violen en gitaren, dat tapijt van vierentwintig snaren waarop mijn stem zal kunnen vliegen waarheen ze maar wil.

Bedankt voor het vertrouwen, waarzonder muziek noch poëzie tot leven zouden komen."

Wannes Van de Velde
Maart 2006

​