Een wad in de tijd verscheen in 1997 naar aanleiding van de zestigste verjaardag van Wannes. Het zijn alweer teksten uit zijn verzameling notities die voor de gelegenheid fraai zijn uitgegeven in een zwarte linnen band.
Het boek opent met een terugblik naar zijn prille jeugd. ‘Mijn vroegste herinnering is het glanzen van de kasseien, en de zerpe lucht die de regen op bepaalde dagen uit de kelders los kon weken, een geur van dode dingen: mosselschelpen en roestige bajonetten.’
Amper veertig bladzijden verder eindigt het met wat gerommel in een farde waarop Wannes ooit het woord nostalgie heeft geschreven. Hij bladert door Córdoba en dat ‘laat een warme pijn in me achter die als vanzelf lijkt te versmelten met de stompe naaldjes van de herfst.’